ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ, ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα της Τριπολιτσάς και της Τσακωνιάς, κύριε Δήμαρχε της Τριπολιτσάς, κύριε  Αντιπεριφερειάρχα της Αρκαδίας, κύριε πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριοι Βουλευτές, κύριοι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αγαπητοί πατριώτες,

Είναι μεγάλη τιμή, αλλά και ευθύνη, να αξιώνομαι την εκφώνηση ιστορικού λόγου κάτω από τη βαριά και ιερή σκιά της πατρογονικής εστίας των Κολοκοτρωναίων, εδώ στο Λιμποβίσι. Γιαυτό ακριβώς και δεν μου επιτρέπεται να δειλιάσω. Στη σημερινή ομιλία δεν θα μιλήσω ως ιστορικός ερευνητής για την άλωση της Τριπολιτσάς και το ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Αυτά έχουν αναδειχθεί επαρκώς στα 196 χρόνια που έχουν παρέλθει από τότε. Αντί αυτού, θα μιλήσω ως γεωπολιτικός αναλυτής και θα προσπαθήσω να αναδείξω την  καθοριστική συμβολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Τριπολιτσάς στην εθνική και πολιτική ταυτότητα του νεώτερου Ελληνισμού. Γιατί ακριβώς αυτή η απαράγραπτη εθνική και πολιτική παρακαταθήκη του Κολοκοτρώνη και της Τριπολιτσάς, είναι οι βαθύτερες αιτίες για τις λυσσώδεις προσπάθειες ορισμένων να κηλιδώσουν το ιστορικό αποτύπωμα της Τριπολιτσάς και του Κολοκοτρώνη.

Η Εθνεγερσία ξεκίνησε το 1821 σε ολόκληρη σχεδόν την ελληνική επικράτεια. Στην Αρκαδία και το Μωριά όμως, δεν ξεκίνησε το 1821, γιατί απλούστατα εδώ το Έθνος δεν κάμφθηκε ποτέ. Ο Μωριάς και η Αρκαδία, υπήρξαν το απόλυτο προπύργιο της καθολικής αντίστασης απέναντι στον αλλοεθνή, αλλόθρησκο και βάρβαρο Οθωμανό κατακτητή. Αφηγείται χαρακτηριστικά ο Κολοκοτρώνης «..ώστε απ’ όταν εφάνηκαν εις τα μέρη μας οι Τούρκοι, ποτέ δεν τους ανεγνώρισαν, αλλ’ ήσαν εις αιώνιον πόλεμον». Στα βουνά της Αρκαδίας και του Μωριά διατηρήθηκε η εθνική παιδεία, οι παραδόσεις και η ιστορία του Ελληνικού Γένους. Τεκμηριώθηκε έτσι πλήρως η εθνική νομιμοποίηση της αδιάκοπης επαναστατικότητας. Το λέει ξεκάθαρα ο Κολοκοτρώνης: «Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε».

Αλλά και οι Οθωμανοί αντιλήφθηκαν σχεδόν αμέσως, ότι οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ δεν θα έκαναν ποτέ τους ράι, δεν θα γίνονταν ποτέ ραγιάδες, όπως έλεγαν οι Οθωμανοί τους προσκυνημένους. Κατάλαβαν αμέσως ότι οι Έλληνες θα έμεναν ανυπότακτοι γύρω από τα βουνά της Τριπολιτσάς και δεν θα έπαυαν ποτέ να αγωνίζονται για ελευθερία, ακριβώς όπως τα πουλιά κελαηδούν πάνω στα δέντρα όταν είναι ελεύθερα. Γιαυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξαν για έδρα τους τη μικρή πόλη που βρήκαν στο μαντινειακό κάμπο, κάνοντάς τη συνώνυμο της Οθωμανικής κατοχής στο Μωριά. Μετέτρεψαν τη μικρή πόλη σε «Κλουβί του πουλιού», γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει στην παλιοτουρκική η ονομασία «Trapolicse».

Έτσι, η Τριπολιτσά έγινε η πανίσχυρη έδρα του Μώρα Βαλεσή, του Διοικητή του Μωριά, με τους γενίτσαρους και τα τρομερά μπουντρούμια του Σεραγιού, με τα ουρλιαχτά των φυλακισμένων να αντηχούν σε όλη την πόλη από τους φρικαλέους βασανισμούς. Στο κέντρο της πόλης υπήρχε ο φοβερός πλάτανος της Τριπολιτσάς, όπου οι Οθωμανοί κρέμαγαν τους Έλληνες όποτε τους έκανε κέφι. Στην αρχή της πόλης υπήρχε η τρομερή παλουκόραχη, όπου οι Οθωμανοί παλούκωναν ζωντανούς εκατοντάδες Έλληνες και τους άφηναν άθαφτους να τους φάνε τα όρνεα. Στις εισόδους της πόλης υπήρχαν πυραμίδες με ασβεστωμένα κεφάλια Ελλήνων από τις σφαγές που έκανε το τουρκικό ασκέρι, σε κάθε υποψία ανυπακοής προς τον κατακτητή. Παράλληλα, ο τούρκικος τρόπος δόμησης, με τα πολύ στενά σοκάκια και τους ανοικτά χαντάκια αποχέτευσης που έρρεαν σε κοινή θέα, είχαν προσδώσει στην πόλη το θλιβερό προσωνύμιο της «αθλίας Τριπολιτσάς», όπως της αποκαλούσαν οι Έλληνες. Το όνειρο λοιπόν των σκλαβωμένων Ελλήνων για ελευθερία, ήταν ερμητικά φυλακισμένο στην Τριπολιτσά, στο «Κλουβί του πουλιού».

Αυτό ακριβώς το «κλουβί του πουλιού» έσπασε με τη στρατηγική του σκέψη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Μια στρατηγική σκέψη που συνέδεε ευθέως την απελευθέρωση ολόκληρης της Ελλάδας με την άλωση της Τριπολιτσάς. Κι ενώ το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη εγκρίθηκε από τον Καποδίστρια τον Αύγουστο του 1820, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το αρχοντολόι του Μωριά. Πάλεψε πολύ ο Γέρος για να επιβάλλει το σχέδιό του και χρειάστηκε να περάσει από την προσωπική του Γεσθημανή, όταν λύγισε κλαίγοντας στην εκκλησία της Παναγιάς στο Χρυσοβίτσι. Η επιβολή όμως του σχεδίου του Κολοκοτρώνη και οι επιτυχίες του σε Βαλτέτσι, Βέρβενα και Δολιανά, προκάλεσαν πολιτικές εξελίξεις, οδηγώντας στο σχηματισμό πολιτικής διοίκησης, αρκετούς μήνες πριν την άλωση της Τριπολιτσάς. Τα αλυσιδωτά γεγονότα αυτής της εξελικτικής πολιτικής διαδικασίας, στο Πάπαρη, στο Χρυσοβίτσι, στις Καλτεζές και στα Τρίκορφα, οδήγησαν στο σχηματισμό της Πελοποννησιακής Γερουσίας, η οποία παρά τα όποια λάθη της δεν παύει να αποτελεί την πρώτη πολιτειακή ανασύσταση από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Με βάση τη μοναδική προσωπικότητα και στρατηγική ιδιοφυία του Κολοκοτρώνη, οι πολεμικές επιτυχίες ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτες. Και ακριβώς για το λόγο αυτό ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτη και η υπονόμευση του Γέρου από τα οικονομικά και πολιτικά τζάκια της εποχής, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν έναν απλό κλεφταρματωλό από τα φτωχοχώρια της Τριπολιτσάς να ηγείται της επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης ως Αρχιστράτηγος του αγώνα ήταν αλάνθαστος και κατήγαγε θριάμβους. Όποτε χρειάστηκε, ο Γέρος τσάκισε και τους Οθωμανούς αλλά και τους Τουρκοαιγύπτιους του Ιμπραήμ, επιβάλλοντας de facto μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την ελευθερία του Μωριά, της Αττικοβοιωτίας και της δυτικής Ρούμελης.

Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν ο μεγάλος και προαιώνιος εθνικός αντίπαλος. Το πρόβλημα ήταν η μεγάλη και προαιώνια εθνική κατάρα: η φιλαρχία, η οποία οδήγησε στην ακραία πολιτική σύγκρουση και στον εθνικό διχασμό. Εκεί οφείλονται όλα τα προβλήματα της πολιτικής ταυτότητας του ελεύθερου Κράτους, οι εμφύλιοι πόλεμοι και η ανακοπή της θυελλώδους ορμής της επανάστασης, η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ναβαρίνο, η δολοφονία του Καποδίστρια και η επιβολή της Βαυαρικής Βασιλείας στη χώρα.

Σήμερα, η μεγάλη παρακαταθήκη του Κολοκοτρώνη, δεν είναι απλώς οι τεράστιες στρατιωτικές επιτυχίες του. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονταν το εθνικό συμφέρον, ο τρόπος που αντιλαμβάνονταν την πολιτική και πολιτισμική ταυτότητα του Ελληνισμού. Και το απέδειξε με τις πράξεις του αλλά και με τη στάση ζωής του, βάζοντας πάντα πάνω από όλα το συμφέρον της πατρίδας. Και όταν χρειάστηκε, όχι μόνο θυσίασε το προσωπικό του συμφέρον, αλλά πλήρωσε και πανάκριβο τίμημα. Οι απάνθρωπες φυλακίσεις και η δολοφονία του παιδιού του, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να διασφαλίσει τη λαϊκή συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας και δεν δίστασε ακόμα και να συγκρουστεί με το ντόπιο και ξένο κατεστημένο για να αποτρέψει τη μονομερή παράδοση της εξουσίας στα τζάκια της εποχής. Η συμβολή του στην πολιτειακή ανασύσταση της Ελλάδας με την ουσιαστική μετεξέλιξη της Πελοποννησιακής Γερουσίας κατά τη διάρκεια της επανάστασης ήταν καταλυτική. Όπως επίσης ήταν καταλυτική η στάση του έναντι του διεθνούς παράγοντα, όταν επέβαλε την εκλογή του Καποδίστρια, μέσα από τις συμπληγάδες της διεθνούς διπλωματίας και τους εγχώριους σφετεριστές της εξουσίας. Επίσης ήταν προφητική η προειδοποίηση του Κολοκοτρώνη προς τον Όθωνα ότι ο λαός θα εξεγείρονταν με την πολιτική που ακολουθούσε η μοναρχία, αλλά και τον τρόπο που αυτή ασκούνταν. Όπως και ακριβώς έγινε τελικά, με το κίνημα της 3^ης Σεπτέμβρη του 1843, λίγους μήνες μετά το θάνατο του Γέρου.

Αντίστοιχη όμως είναι και η προσφορά του Κολοκοτρώνη στη διατήρηση της  πολιτισμικής ταυτότητας του Ελληνισμού. Ο Γέρος καταλάβαινε πολύ καλά τη σημασία της θρησκείας, της γλώσσας και της μόρφωσης στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας. Γιαυτό και αγωνίστηκε για την αποτροπή της πολιτισμικής αλλοίωσης του ελληνισμού από τις ξένες δυνάμεις. Η συμβολή του στη στήριξη της ορθοδοξίας και στην ίδρυση του πανεπιστημίου Αθηνών υπήρξε καθοριστική. Και το έκανε συνειδητά, γιατί είχε πλήρη επίγνωση ότι η έννοια του Έθνους προσδιορίζεται από τρία βασικά πολιτισμικά στοιχεία, δηλαδή τη συνείδηση της κοινής εθνικής καταγωγής, της κοινής γλώσσας και της κοινής θρησκείας.  Γιαυτό όταν ο Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα, είπε στους νέους των Αθηνών: «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος». 

Σήμερα, 196 χρόνια μετά την Άλωση της Τριπολιτσάς, το εθνικό και πολιτικό της αποτύπωμα παραμένει ανεξίτηλο, όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι νεόκοποι αναθεωρητές της ιστορίας να το παραχαράξουν. Η Άλωση της Τριπολιτσάς δεν αποτέλεσε απλώς τη βάση για την Παλιγγενεσία, αλλά καθόρισε και την πολιτική ταυτότητα του νεώτερου Ελληνισμού. Η πολιτειακή ανασύσταση του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους στην Αρκαδία, δεν έγινε απλώς για την πολιορκία της Τριπολιτσάς, αλλά έγινε εν’ ονόματι  του Γένους, δηλαδή στο όνομα της κοινής εθνικής καταγωγής και ταυτότητας, της κοινής γλώσσας και θρησκείας. Και όπως αναγράφουν οι πολιτικές πράξεις του Χρυσοβιτσίου και των Καλτεζών, αυτά έγιναν το α’ έτος της ελευθερίας,  δηλαδή θεωρούσαν ότι μετά την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, εδώ στην Τριπολιτσά γίνονταν η πρώτη ανασύσταση ελεύθερης κρατικής διοίκησης του Γένους. Και μετρούσαν ξανά την απαρχή του χρόνου από την απαρχή της ελευθερίας τους.  

Σε αυτό ακριβώς το σημείο οφείλεται και η έννοια της άλωσης αντί της απελευθέρωσης. Οι μόνες πόλεις για τις οποίες ο Ελληνισμός χρησιμοποιεί τον όρο της άλωσης είναι για την Κωνσταντινούπολη και για την Τριπολιτσά. Το 1453 αλώθηκε η Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς, ενώ το 1821 αλώθηκε η Οθωμανική αθλία Τριπολιτσά από τους επαναστατημένους Έλληνες. Το 1453 στην Κωνσταντινούπολη καταλύθηκε η κρατική υπόσταση του Ελληνισμού, ενώ το 1821 στην Τριπολιτσά καταλύθηκε η κρατική υπόσταση των Οθωμανών και αναβίωσε ξανά η κρατική υπόσταση του Γένους. Το 1453 στην Κωνσταντινούπολη είχαμε ενταφιασμό του Ελληνισμού και το 1821 στην Τριπολιτσά είχαμε εθνεγερσία. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συμβολίζει το ένδοξο τέλος και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης την ένδοξη Παλιγγενεσία. Γιαυτό ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του Νεώτερου Ελληνισμού μετά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Όσο και να λυσσομανούν διαχρονικά οι εξωνημένοι κονδηλοφόροι εντός και εκτός της χώρας, η Τριπολιτσά και ο Κολοκοτρώνης ήταν, είναι και θα παραμένουν πάντοτε, τα πυργωμένα ορόσημα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Αγαπητοί φίλοι, τα ιστορικά παράσημα της Τρίπολης και του Κολοκοτρώνη τα έχει καταγράψει ανεξίτηλα η ιστορία και οι πρωτογενείς ιστορικές πηγές. Και γιαυτό δεν μπορεί να τα σβήσει κανείς, όσο και αν προσπαθεί το διαχρονικό κατεστημένο των Αθηνών που δημιούργησε ο Όθωνας με τη βαυαρική αντιβασιλεία, ο Μαυροκορδάτος και ο Κωλλέτης. Γιαυτό ακόμα και σήμερα, 174 χρόνια από το θάνατο του Κολοκοτρώνη, το διαχρονικό αυτό κατεστημένο τον πολεμάει λυσσωδώς ακόμα και στον τάφο. Όλοι μας έχουμε εικόνα των θλιβερών δημόσιων τοποθετήσεων από περιώνυμα πρόσωπα, των πανάκριβων δήθεν επιστημονικών ιστορικών εκπομπών που προβάλλονταν μέχρι πρόσφατα από μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας, των πανάκριβων εκδοτικών λιβελογραφημάτων που επιχειρούν να αμαυρώσουν την προσφορά του Κολοκοτρώνη και να κηλιδώσουν την Άλωση της Τριπολιτσάς. Αλλά το θέμα δεν είναι ο Κολοκοτρώνης ως πρόσωπο. Δεν είμαστε γραφικοί προσωπολάτρες, όπως επιχειρούν με επιτηδευμένη κακεντρέχεια να μας παρουσιάσουν όλους όσοι αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της ιστορικής δικαιοσύνης. Το θέμα είναι η υπεράσπιση των εθνικών αγώνων που έδωσαν οι πρόγονοί μας σε αυτά τα χώματα και στους οποίους εθνικούς αγώνες ηγήθηκε λαοπρόβλητα ο Κολοκοτρώνης.

Σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια από τώρα, η χώρα θα γιορτάσει τα 200 χρόνια από την εθνεγερσία του 1821. Είναι η χρονιά που πολύ φοβάμαι ότι η χώρα, μετά τον δημοσιονομικό και πολιτικό της μύθο, θα ζήσει και την κατάρρευση του εθνικού και ιστορικού της μύθου. Έχει αναρωτηθεί κανείς που και με ποιόν τρόπο θα γίνουν οι κεντρικές εκδηλώσεις για τα διακοσάχρονα της εθνεγερσίας, με συμμετοχή της πολιτειακής, πολιτικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας; Έχει αναρωτηθεί κανείς ποιο χρονικό σημείο θα θωρήσουμε ως πολιτική και θρησκευτική αφετηρία για την εθνεγερσία; Θα είναι η Αγία Λαύρα όπως μας επέβαλαν οι Bαυαροί, ή θα είναι τα όσα διαδραματίστηκαν στα χώματα της Τριπολιτσάς; Και αν θεωρήσουμε ως αφετηρία τα γεγονότα που συνέβησαν εδώ, τότε δεν πρέπει να αναγνωρίσει επιτέλους το επίσημο κράτος ότι ο αρχιστράτηγος που πήρε την Τριπολιτσά ήταν ο Κολοκοτρώνης και όχι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης που εξέλεξε ως αρχιστράτηγο η Πελοποννησιακή Γερουσία;

Αγαπητοί συμπολίτες Τριπολιτσιώτες, οι πρόγονοί μας δεν μας κληροδότησαν απλώς την ελευθερία μας μέσα από τους εθνικούς αγώνες τους. Μας κληροδότησαν κάτι πολύ σημαντικότερο, που το παρέλαβαν και αυτοί από τους δικούς τους προγόνους: μας κληροδότησαν την εθνική μας ταυτότητα. Μπορεί η έννοια της εθνικής ταυτότητας να φαίνεται απλή και εύληπτη, αλλά είναι εξαιρετικά σύνθετη, καθώς συμπυκνώνει όλη την περιπλοκότητα του πολιτικού φαινομένου, κατά την Αριστοτελική έννοια του όρου. Η ανθρώπινη ιστορία έχει καταγράψει παγκοσμίως ότι η ταυτότητα είναι πάντοτε το πλέον κρίσιμο ζήτημα για την επιβίωση των κοινωνιών και των κρατών. Αναλογιστείτε αυτά που συμβαίνουν επί χρόνια στη μέση Ανατολή και ειδικά στη Συρία. Για τη θρησκεία, τη γλώσσα και την εθνική ταυτότητα γίνονται ακόμα και σήμερα οι φρικωδέστερες πολεμικές συρράξεις.

Η εθνική ταυτότητα της χώρας δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε ακίνητη στο χρόνο. Απαιτεί συνεχή εμβάθυνση και καλλιέργεια εντός της κοινωνίας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχουμε παραμελήσει – για να μην πω ότι έχουμε εγκαταλείψει εντελώς – αυτή την καλλιέργεια της εθνικής μας ταυτότητας. Απεναντίας, έχουμε βυθιστεί σε ένα βαθύ τέλμα που δεν μας κρατά απλώς στάσιμους, αλλά μας απειλεί και με εξαφάνιση. Αν επαναπαυόμαστε στις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος μας και δεν συμμετέχουμε δυναμικά στις σύγχρονες παγκόσμιες πολιτισμικές εξελίξεις, θα καταλήξουμε σε λίγα χρόνια ως έθνος να τρώμε εμείς τεχνολογικά βελανίδια όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα χτίζει τεχνολογικούς Παρθενώνες. Επιπλέον, αν μέσα από θλιβερές ιδεοληψίες απαρνούμαστε την εθνική μας ταυτότητα, να γνωρίζουμε ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε σύγχρονοι ραγιάδες. Και αυτή είναι η πλέον επικίνδυνη θεώρηση, γιατί δεν απειλεί απλώς με εξαφάνιση την εθνική ταυτότητα, αλλά γιατί υπό τη λεοντή ενός δήθεν προοδευτικού αναθεωρητισμού επιχειρείται η ισοπέδωση όλης της ιστορικής διαδρομής του Ελληνισμού μέχρι σήμερα. Μέσω αυτού του δόλιου δήθεν διεθνισμού, τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η ίδια η  υπόσταση του Ελληνικού Έθνους. Θλιβερό παράδειγμα των ημερών μας, η προσπάθεια αναγνώρισης της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης από τη Βουλή των Ελλήνων.

Στους διαπρύσιους ιεροκήρυκες του δήθεν προοδευτικού αναθεωρητισμού της εθνικής ιστορίας, στους τελείως ανιστόρητους και βαθειά αμόρφωτους, που δόλια επιχειρούν σήμερα να νοθεύσουν την εθνική υπόσταση της εθνεγερσίας του 1821 και να την εμφανίσουν ως δήθεν ταξική επανάσταση και απότοκο των διαφόρων επαναστάσεων της Ευρώπης, τους απαντά ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης «Η επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμίαν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Τής Ευρώπης οι επαναστάσεις είναι εναντίον των διοικήσεών των, είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτον ό πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος».

Το μεγάλο καθήκον των Αρκάδων είναι να παραμένουμε θεματοφύλακες της εθνικής ιστορίας, να είμαστε πάντοτε πρόμαχοι στη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας, μέσα στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών κατά τη ροή του αιώνιου και ατελούς χρόνου. Να παραμένουμε ο ακλόνητος βράχος πάνω στον οποίο στηρίζεται  διαχρονικά η εθνική υπόσταση του Ελληνισμού, να υπενθυμίζουμε πάντοτε ότι η διατήρηση της εθνικής ταυτότητας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για εθνική ανεξαρτησία. Γιαυτό να υπενθυμίζουμε σε όλους τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους στρατιώτες του στα Τρίκορφα: «Συστρατιώται! Ας μην εβγάλωμεν τα τσαρούχια μας, εάν δεν εφτάσομεν εις τον ιερόν σκοπόν της ανεξαρτησίας μας και ας είμεθα βέβαιοι ότι ο Θεός μεθ’ημών!». Στις αντεθνικές σειρήνες που θα εμφανίζονται πάντοτε μπροστά μας να απαντάμε με τα λόγια του Γέρου: «Η Πατρίς ήτον και θα είναι το είδωλον της ψυχής μου». Γιατί δυστυχώς, τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα. Γιαυτό και ο Γέρο Κολοκοτρώνης περιέγραψε με πολύ απλά λόγια το εθνικό καθήκον των Αρκάδων, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οι κάμποι βγάζουν άλογα και τα βουνά λεβέντες»!

Χρόνια Πολλά σε όλους!