ΤΟ ΕΝΟΧΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ» ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ…ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!

         Δεν έχει συμπληρωθεί ούτε μια εβδομάδα από τη στιγμή που έγραψα δημόσια για το ένοχο μυστικό του προϋπολογισμού στη Φυλή και ήδη αυτό αποκαλύφθηκε πανελλαδικά, με όλες τις πυορροούσες απολήξεις του για την πόλη. 

        Τώρα πια άπαντες οι εμπλεκόμενοι βρίσκονται ενώπιον των θεσμικών ευθυνών τους: η Αντιπολίτευση για τις δέουσες ενέργειες προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση για αναπομπή του προϋπολογισμού στο Δημοτικό Συμβούλιο και εγγραφή του φερόμενου ως ελλείμματος στον προϋπολογισμό και – κυρίως – η Διοίκηση του Δήμου για την εμφάνιση στο Δημοτικό Συμβούλιο των ισολογισμών των ετών 2011 – 2016. 

        Εκεί θα αποκαλυφθεί η πραγματική οικονομική κατάσταση του Δήμου και ο άμεσος κίνδυνος πτώχευσης, όπως θα αποδειχτεί και εάν υπάρχει ή όχι το φερόμενο ως έλλειμμα. Αν όντως υπάρχει το φερόμενο ως έλλειμμα, τότε θα πρόκειται για οικονομική σκευωρία σε βάρος της πόλης και οι υπαίτιοι του ελλείμματος θα πρέπει να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. 

        Εάν όμως το έλλειμμα δεν υφίσταται, τότε θα πρόκειται για μια αισχρή πολιτική σκευωρία και οι αυτουργοί της – ηθικοί και φυσικοί – θα πρέπει ομοίως να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Και για όποια από τις δύο περιπτώσεις ισχύει, εκτός από τις συνέπειες του Νόμου, οι σκευωρείς θα υποστούν και τη χλεύη της πόλης…. 

Πηγές: http://www.iapopsi.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD/ και Εφημερίδα Η ΑΠΟΨΗ, Αρ. Φύλλου 762 

ΤΟ ΕΝΟΧΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΗ

«Επί ξύλου κρεμάμενη» η πόλη με τους χειρισμούς του πολιτικού προσωπικού

          

Το μεσημέρι της Παρασκευής 16 Δεκεμβρίου 2016 συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Φυλής ο προϋπολογισμός για το έτος 2017, ο οποίος εγκρίθηκε με τους ψήφους της συμπολίτευσης. Έχοντας πλήρη επίγνωση των δραματικών δημοσιονομικών στοιχείων της πόλης, παρακολούθησα με μεγάλη αγωνία τη διαδικασία ψήφισης του προϋπολογισμού. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας, έφυγα από το Δημαρχείο με απογοήτευση αλλά και μεγάλο προβληματισμό.

Η απογοήτευση οφείλεται στο τραγικό επίπεδο της συζήτησης, για άλλη μια φορά, του Δημοτικού Συμβουλίου. Δεν επιθυμώ να εμβαθύνω σε λεπτομέρειες. Όσοι κατοικούν στην πόλη είναι σίγουρο ότι έχουν εικόνα του τι εννοώ. Εικόνα των προσώπων, των διαλόγων, των φτηνών αντεγκλήσεων….

Ο προβληματισμός οφείλεται στα μεγέθη του προϋπολογισμού που ακούστηκαν στην αίθουσα και, κυρίως, στην προβολή του σκέλους των δαπανών στα επόμενα χρόνια (τα οποία όμως δεν ακούστηκαν στην αίθουσα). Όπως και παραπάνω, δεν επιθυμώ να εμβαθύνω σε λεπτομέρειες επί των οικονομικών μεγεθών. Αν απαιτηθεί, θα το πράξω σε μεταγενέστερο χρόνο και με εξαντλητική τεκμηρίωση. Θα περιοριστώ μόνο σε μια απλή σύγκριση, προκειμένου να γίνει κατανοητή η τραγικότητα του σκέλους των δαπανών στο Δήμο Φυλής: Η πόλη της Φυλής, με 45.965 κατοίκους, έχει προϋπολογισμό για το έτος 2017 που αγγίζει τα 120 εκατομμύρια ευρώ (απ’ ότι ακούσαμε στο Δημαρχείο, γιατί το σχέδιο του προϋπολογισμού δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά), ενώ η γειτονική πόλη του Ιλίου, όπου κατοικούν 84.793 κάτοικοι έχει για το 2017 προϋπολογισμό 41.415.756,25 (ο οποίος είναι από καιρό δημοσιευμένος στο διαδίκτυο). Δηλαδή η γειτονική πόλη του Ιλίου που έχει διπλάσιους κατοίκους από τη Φυλή, έχει για το ίδιο έτος 3 φορές μικρότερο προϋπολογισμό από τον προϋπολογισμό της Φυλής. Όσο για τη διαφορά στην ποιότητα των υποδομών και των υπηρεσιών που παρέχουν οι δύο Δήμοι στους πολίτες τους, αρκεί μια απλή βόλτα στις δύο πόλεις για να την αντιληφθεί κάποιος. Όπως θα έλεγε και ο Άμλετ του Σαίξπηρ «Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»….

Στα χνάρια του πτωχευμένου Δήμου Αχαρνών

Υπάρχει όμως κάτι που με ενόχλησε περισσότερο από τα παραπάνω και για το οποίο αισθάνομαι βαθειά την ανάγκη να μιλήσω δημόσια και ξεκάθαρα. Στο τέλος της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος οικονομικών του Δήμου είπε πολύ καθαρά ότι σύμφωνα με πόρισμα του ορκωτού λογιστή που ελέγχει το Δήμο, και το οποίο πόρισμα βρίσκεται ήδη στο γραφείο του σημερινού Δημάρχου, έχει εντοπιστεί έλλειμμα ύψους 8,2 εκατομμυρίων ευρώ στη διαχείριση του Δήμου για το έτος 2011, κατηγορώντας ευθέως τον τότε Δήμαρχο και σημερινό αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου. Ο θιγόμενος αρχηγός της σημερινής μείζονος αντιπολίτευσης και Δήμαρχος κατά το 2011 αντέδρασε έντονα, λέγοντας επίσης ευθέως στο σημερινό αντιδήμαρχο οικονομικών που έκανε την καταγγελία, ότι θα τον παραπέμψει στη δικαιοσύνη για συκοφαντία.

Η υπόθεση είναι γνωστή εδώ και καιρό στην πόλη, καθόσον, σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, η σημερινή διοίκηση του Δήμου έχει προ μηνών υποβάλλει σχετική μηνυτήρια αναφορά για το θέμα στην Εισαγγελία Αθηνών. Και ακριβώς επειδή η υπόθεση είναι γνωστή εδώ και καιρό, όπως είναι επίσης γνωστό εδώ και καιρό ότι ο γειτονικός Δήμος Αχαρνών κήρυξε πτώχευση το έτος 2016 ακριβώς για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για ένα παλαιότερο έλλειμμα ύψους επίσης 8 εκατομμυρίων ευρώ που μέχρι τώρα δεν εγγράφονταν στον προϋπολογισμό, όφειλε τόσο ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπηρεσιακός παράγοντας του Δήμου που έκανε την παρουσίαση του προϋπολογισμού στο Δημοτικό Συμβούλιο, όσο και όλα τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, να τοποθετηθούν ρητά για το αν το υπόψη φερόμενο έλλειμμα έχει εγγραφεί ή όχι στον προϋπολογισμό. Γιατί η εγγραφή του φερόμενου ως άνω ελλείμματος στον προϋπολογισμό είναι υποχρεωτική, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί ο σχετικός διαχειριστικός έλεγχος της περιόδου 2011-2016.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την 23976/22-7-16 Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) των Υπουργών Εσωτερικών και Οικονομικών, περί «Παροχής οδηγιών για την κατάρτιση του προϋπολογισμού των Δήμων οικονομικού έτους 2017 – τροποποίηση της υπ.αριθμ.7028/2004 (Β’ 253) απόφασης», ορίζεται ρητά στην παράγραφο 13 του άρθρου 1 ότι

«Σε περιπτώσεις όπου υφίστανται λογιστικές εκκρεμότητες που χρονίζουν στους ΟΤΑ ή έχουν διαπιστωθεί ταμειακά ελλείμματα, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο σχετικός διαχειριστικός έλεγχος, θα πρέπει:

α) Το ταμειακό έλλειμμα να εμφανίζεται στο ταμειακό υπόλοιπο του προϋπολογισμού, έως ότου εκδοθεί το τελικό πόρισμα του διαχειριστικού ελέγχου και

β) να γίνει εγγραφή ισόποση με το εκτιμώμενο ύψος του ελλείμματος στο σκέλος των εξόδων, στον ΚΑ 85 «Προβλέψεις μη είσπραξης εισπρακτέων υπολοίπων βεβαιωμένων κατά τα ΠΟΕ εντός του οικονομικού έτους».

Όταν ολοκληρωθεί ο έλεγχος και βεβαιωθεί το έλλειμμα:

γ) θα μειωθεί το ταμειακό υπόλοιπο του δήμου κατά το βεβαιωθέν ποσό και

δ) θα γίνει ισόποση εγγραφή στον ΚΑ 1516 «Έσοδα από διάφορες καταλογιστικές αποφάσεις».

Η παραπάνω πρόνοια της ΚΥΑ επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτούσια και στην υπ. Αριθμ. 23/30-11-16 (ΑΠ 38577) ερμηνευτική εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών προς τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, προκειμένου  αυτές να ελέγξουν τους προϋπολογισμούς που θα υποβάλλουν οι Δήμοι.

Τώρα που ξέρουν, η ευθύνη βαραίνει όλους 

Αν λοιπόν όντως η σημερινή διοίκηση του Δήμου Φυλής έχει εντοπίσει έλλειμμα στον ισολογισμό του έτους 2011, τότε δεν έπρεπε απλώς να παραπέμψει το θέμα στον αρμόδιο εισαγγελέα, αλλά έπρεπε υποχρεωτικά να εγγράψει το υπόψη έλλειμμα και στον προϋπολογισμό του 2017, έως ότου ολοκληρωθεί ο σχετικός διαχειριστικός έλεγχος που θα αποδείξει εάν υπάρχει ή όχι το έλλειμμα. Αν όντως υπάρχει το έλλειμμα, τότε η πόλη θα είναι διασφαλισμένη δημοσιονομικά, διότι θα μπορεί να το καλύψει από τα αποθεματικά της, ενώ εάν δεν υπάρχει το έλλειμμα, τότε το προϋπολογισθέν ποσό θα πιστωθεί απευθείας στα αποθεματικά του Δήμου. Αν όμως η Διοίκηση του Δήμου δεν προϋπολογίζει το ως άνω φερόμενο έλλειμμα, τότε αφήνει την πόλη «επί ξύλου κρεμάμενη» διότι αν όντως διαπιστωθεί από τον διαχειριστικό έλεγχο το έλλειμμα χωρίς αυτό να έχει προϋπολογιστεί, τότε η πόλη κινδυνεύει να πτωχεύσει, ακριβώς όπως πτώχευσε για τον ίδιο ακριβώς λόγο και για το ίδιο ακριβώς ποσό ο γειτονικός Δήμος Αχαρνών. Οι ευθύνες λοιπόν της διοίκησης για την μη εγγραφή στον προϋπολογισμό του φερόμενου ως άνω ελλείμματος, όπως και των αρμοδίων υπηρεσιακών παραγόντων του Δήμου, είναι προφανείς. Οφείλω επίσης να τονίσω ότι δεν τολμώ καν να διανοηθώ την περίπτωση να μην ενέγραψε η Διοίκηση το φερόμενο ως έλλειμμα στον προϋπολογισμό, διότι ενδεχομένως γνωρίζει ότι όντως δεν υφίσταται το έλλειμμα….

Αντιστοίχως η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, είχε καθήκον να γνωρίζει όλα τα παραπάνω και να απαιτήσει την εφαρμογή τους κατά τη διαδικασία ψήφισης του προϋπολογισμού. Αν υποθέσουμε ότι δεν τα γνώριζε και ως εκ τούτου γι’ αυτό δεν το έπραξε, τώρα που τα έμαθε οφείλει πάραυτα να προβεί στις δέουσες ενέργειες προς την αποκεντρωμένη διοίκηση που θα ελέγξει τον ψηφισμένο πλέον προϋπολογισμό του Δήμου Φυλής και να απαιτήσει την εφαρμογή του νόμου. Διαφορετικά, και η αντιπολίτευση θα έχει ευθύνες, ανεξαρτήτως του ότι δεν ψήφισε τον προϋπολογισμό. Διότι κύρια αποστολή της αντιπολίτευσης είναι ο διαρκής έλεγχος της συμπολίτευσης, ειδικά όταν έχει και το πρόσφατο παράδειγμα πτώχευσης της γειτονικής πόλης των Αχαρνών.

Τώρα λοιπόν που το ένοχο μυστικό του προϋπολογισμού στη Φυλή έπαψε να είναι μυστικό, απομένει να δούμε άμεσα και τις ενέργειες όλων των αρμοδίων. Γιατί με την τύχη της πόλης δεν δικαιούται να παίζει κανείς. Διαφορετικά, μπορεί να αποκαλύφθηκε μεν το μυστικό, αλλά θα παραμείνει η ενοχή….

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Σεβασμιώτατε Δέσποτα της Τριπολιτσάς και της Τσακωνιάς, κύριε Δήμαρχε της Τριπολιτσάς, κύριε  Περιφερειάρχα του Μωριά, κύριε Αντιπεριφερειάρχα της ηρωικής Αρκαδίας, κύριοι Βουλευτές του Νομού, Στρατηγέ Γενικέ Επιθεωρητά του ένδοξου Ελληνικού Στρατού, Στρατηγέ Φρούραρχε της Τριπολιτσάς και Διοικητά των Αρμάτων του Μωριά, της θρυλικής IV Μεραρχίας, κύριε πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριοι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι αρχών και σωμάτων ασφαλείας, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αγαπητοί πατριώτες,

Με κατακλύζει ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τη Θεία Πρόνοια, γιατί αξιώνομαι εγώ ο ασήμαντος να εκφωνήσω τον πανηγυρικό για την άλωση της Τριπολιτσάς, στον Πάνσεπτο και Θείο αυτό χώρο, το Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Βασιλείου, όπου τον Οκτώβριο του 1930 εκτέθηκαν σε λαϊκό προσκύνημα τα οστά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Συμπληρώνονται φέτος 195 χρόνια από την εθνεγερσία και στα χρόνια που πέρασαν από τότε έχει αναδειχθεί η σπουδαιότητα του πολεμικού σχεδίου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της άλωσης της Τριπολιτσάς στην εθνεγερσία του 1821. Αντιθέτως όμως, δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε η καθοριστική συμβολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Τριπολιτσάς στην εθνική αλλά και στην πολιτική ταυτότητα του νεώτερου Ελληνισμού. Ίσως τελικά, αυτή να είναι η βαθύτερη αιτία για το γεγονός ότι αρκετοί επιχειρούν σήμερα να ισοπεδώσουν συνολικά το ιστορικό αποτύπωμα της εθνεγερσίας.

Συναισθανόμενος την ιστορικότητα των δύσκολων καιρών που ζούμε αλλά και την ιερότητα του χώρου, υπό τη σκέπη του Ενός Θεού και υπό το βλέμμα του Μεγάλου Αγίου των γραμμάτων, θα επιχειρήσω να αναδείξω γιατί η άλωση της Τριπολιτσάς ήταν και παραμένει το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι σήμερα, καθώς και γιατί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι η σημαντικότερη φυσιογνωμία του Νεώτερου Ελληνισμού από την εποχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Η άλωση της Τριπολιτσάς, όπως και ολόκληρη η εθνεγερσία του 1821, έχει ταυτιστεί με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας του στρατηγικού σχεδίου τόσο της άλωσης όσο και ολόκληρης της επανάστασης. Η επανάσταση στην Αρκαδία και το Μωριά δεν ξεκίνησε το 1821, αλλά ήταν αδιάκοπη από το έτος 1461 όταν έπεσε η Καρύταινα της Αρκαδίας, η τελευταία Βυζαντινή πόλη, οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά την Άλωση της Κωσταντινούπολης. Αφηγείται χαρακτηριστικά ο Γέρος για την οικογένειά του «..ώστε απ’ όταν εφάνηκαν εις τα μέρη μας οι Τούρκοι, ποτέ δεν τους ανεγνώρισαν, αλλ’ ήσαν εις αιώνιον πόλεμον». Ταυτόχρονα ο Κολοκοτρώνης τοποθετεί ξεκάθαρα το πολιτικό και νομικό καθεστώς της Οθωμανικής κατοχής, όσο και τη νομιμοποίηση της αδιάκοπης επαναστατικότητας των Ελλήνων: «Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε».

Η Τριπολιτσά ήταν το συνώνυμο της Οθωμανικής κατοχής στο Μωριά. Πανίσχυρη έδρα του Μώρα Βαλεσή, του Διοικητή του Μωριά, με τους γενίτσαρους και τα τρομερά μπουντρούμια του Σεραγιού, όπου γίνονταν φρικαλέοι βασανισμοί. Στο κέντρο της πόλης  υπήρχε ο φοβερός πλάτανος της Τριπολιτσάς όπου οι αρχές και ο τουρκικός όχλος κρέμαγαν τους ραγιάδες. Στην αρχή της πόλης υπήρχε η τρομερή παλουκόραχη, όπου οι Τούρκοι παλούκωναν ζωντανούς εκατοντάδες Έλληνες και τους άφηναν άθαφτους. Όλα αυτά είχαν προσδώσει στην πόλη το θλιβερό προσωνύμιο της «αθλίας Τριπολιτσάς» όπως της αποκαλούσαν οι Έλληνες. Το όνειρο λοιπόν των σκλαβωμένων ραγιάδων για ελευθερία, περνούσε υποχρεωτικά από την προκρούστια κλίνη της Οθωμανικής παντοδυναμίας στην Τριπολιτσά.

Αυτό ακριβώς το όνειρο μετέτρεψε σε στρατηγική σκέψη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Μια στρατηγική σκέψη που συνέδεε ευθέως την απελευθέρωση ολόκληρης της Ελλάδας με την άλωση της Τριπολιτσάς. Ο Κολοκοτρώνης είχε κατανοήσει την έννοια του στρατηγικού βάθους του Μωριά για ολόκληρη την επανάσταση και ήξερε ότι αν πάρει το κέντρο βάρους του Μωριά, την Τριπολιτσά, τότε ο Μωριάς θα απελευθερωθεί αμέσως. Έτσι από το λιμένα της Πάτρας θα μπορούσε να προβάλλει την ισχύ του στρατηγικού βάθους του Μωριά στην ανατολική Ρούμελη και Ήπειρο, υποστηρίζοντας το Μεσολόγγι και το Σούλι, καθώς και στη δυτική Ρούμελη υποστηρίζοντας τα κέντρα και τους λιμένες της Αττικο –Βοιωτίας. Παράλληλα, γνώριζε πολύ καλά τι σημαίνουν οι λιμένες της Πάτρας και του Κατάκολου για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, αφού είχε ζήσει χρόνια στη Ζάκυνθο.

Κι ενώ το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη εγκρίθηκε από τον Καποδίστρια στην Κέρκυρα τον Αύγουστο του 1820, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους ίδιους του Μωραίτες. Πάλεψε πολύ ο Γέρος για να επιβάλλει το σχέδιό του και χρειάστηκε να περάσει από την προσωπική του Γεσθημανή, όταν λύγισε κλαίγοντας στην εκκλησία της Παναγιάς στο Χρυσοβίτσι. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι η επιβολή του σχεδίου του Κολοκοτρώνη και οι αρχικές επιτυχίες του σε Βαλτέτσι, Βέρβενα και Δολιανά, προκάλεσαν αλυσιδωτές πολιτικές εξελίξεις, οδηγώντας στο σχηματισμό πολιτικής διοίκησης, αρκετούς μήνες πριν την άλωση της Τριπολιτσάς. Τα αλυσιδωτά γεγονότα αυτής της εξελικτικής πολιτικής διαδικασίας, στο Πάπαρη, στο Χρυσοβίτσι, στις Καλτεζές και στα Τρίκορφα, οδήγησαν στο σχηματισμό της Πελοποννησιακής Γερουσίας, η οποία παρά την αρχική μονομέρεια στη συγκρότησή της από τους πρόκριτους της Πελοποννήσου, εντούτοις αποτελεί την πρώτη πολιτειακή ανασύσταση του Ελληνισμού από την εποχή της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Η ολοκληρωμένη διεύθυνση του αγώνα κατέστησε βέβαιη την πτώση της Τριπολιτσάς, η οποία επήλθε με συντριπτικό τρόπο. Αμέσως μετά όμως, ανεδείχθησαν όλα εκείνα τα προβλήματα της πολιτικής ταυτότητας του μελλοντικού ελεύθερου Κράτους. Είναι τα προβλήματα εκείνα που οδήγησαν στους εμφυλίους πολέμους και στην ανακοπή της θυελλώδους ορμής της επανάστασης. Είναι τα προβλήματα εκείνα που προκάλεσαν την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ναβαρίνο και οδήγησαν στη δολοφονία του Καποδίστρια. Τα προβλήματα εκείνα που επέφεραν τη Βαυαρική Βασιλεία στη χώρα, τη Βαυαρική ακρίδα όπως την αποκαλούσε ο απλός λαός του Μωριά.

Ο λαός του Μωριά ήταν οι ρακένδυτοι και πένητες χωρικοί που αψήφησαν το ντόπιο αρχοντολόι και ανακηρύξαν αρχιστράτηγο τον Κολοκοτρώνη στο Χρυσοβίτσι, αυτοί που νίκησαν στο Βαλτέτσι, στα Βέρβαινα και στα Δολιανά, αυτοί που πήραν την Τριπολιτσά, αυτοί που ακολούθησαν τον Κολοκοτρώνη στις μεγάλες νίκες στο Σαραβάλι και στο Γηροκομείο Πατρών, αυτοί που στάθηκαν στο πλευρό του Γέρου όταν τον εγκατέλειψαν όλοι στα Δερβενάκια. Και όταν η κυβέρνηση των άκαπνων προεστών και των ραδιούργων Φαναριωτών με τα διαβόητα δάνεια της Αγγλίας στρατολόγησαν όλες τις φυλές του Ισραήλ εναντίον του Κολοκοτρώνη, σε αυτόν τον λαό και στην Τριπολιτσά ξέσπασε το μένος των εμφυλίων πολέμων. Αλλά όταν το Φεβρουάριο του 1825 ο φοβερός Ιμπραήμ πάτησε στο Μωριά, αυτός ο λαός στάθηκε πάλι με τον Κολοκοτρώνη στην Τραμπάλα, στα Τρίκορφα και στο διάσελο της Αλωνίσταινας. Όταν η επανάσταση ψυχορραγούσε, αυτός ο λαός έστηνε τις φοβερές χωσιές, τις ενέδρες, στον Ιμπραήμ. Μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, από αυτό το λαό ακούγονταν στα βουνά του Μωριά η αντάρα της μάχης και η κλαγγή των όπλων. Όταν ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Μωριά, μόνο την Τριπολιτσά ισοπέδωσε με φρικαλέο τρόπο. 

Η άλωση της Τριπολιτσάς το 1821 είναι τόσο σημαντική για την εθνική μας υπόσταση, ώστε στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον Εθνικό μας Ύμνο, ο Διονύσιος Σολωμός της αφιερώνει ολόκληρη την 3η ενότητα από τις 7 συνολικές ενότητες του ύμνου. Αυτή ακριβώς η εθνική κληρονομιά είναι που οδήγησε τους Αρκάδες να είναι πάντα πρωτοπόροι στους εθνικούς αγώνες, πάντα πρόμαχοι του έθνους και της πατρίδας. Από τη συμμετοχή στη μεγάλη εξέγερση της Κρήτης το 1866, μέχρι το Μακεδονικό Αγώνα. Από τους Βαλκανικούς Πολέμους με τη θρυλική IV Μεραρχία της Τρίπολης που εκπόρθησε τα στενά του Σαρανταπόρου, μέχρι τον ηρωικό θάνατο στα Στενά της Κρέσνας του Ταγματάρχη Γεώργιου Κολοκοτρώνη, εγγονού το Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Από τη θυελλώδη προέλαση της IV Μεραρχίας στα σημερινά Σκόπια στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι τη Μικρασιατική εκστρατεία, όπου η IV Μεραρχία υπερασπίστηκε την εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ και έπεσε μέχρις ενός για να εξασφαλίσει την οπισθοχώρηση της Στρατιάς Μικράς Ασίας.

 Γιαυτό και όταν το 1930 η χώρα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική εκστρατεία, αποφασίστηκε ο εορτασμός των 100 χρόνων από την εθνεγερσία με την ανέγερση του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στη βάση της Βουλής των Ελλήνων στην Αθήνα. Ο Άγνωστος Στρατιώτης αποτελεί το νοερό θεμέλιο και τον ακοίμητο φρουρό της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς στηρίζει αλλά και προστατεύει τη Βουλή των Ελλήνων και το Προεδρικό Μέγαρο, που εσκεμμένα έχει χτιστεί πίσω από το κτίριο της Βουλής, γιατί εκεί βρίσκεται ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος. Όλα αυτά φυλάσσονται από δύο Εύζωνες, που συμβολίζουν την Παλιγγενεσία του 1821, η οποία ξεκίνησε από την άλωση της Τριπολιτσάς. Γιαυτό μαζί με την ανέγερση του μνημείου αποφασίστηκε η ανακομιδή των λειψάνων του Κολοκοτρώνη, η μεταφορά τους στην Τρίπολη και η τοποθέτησή τους στη βάση του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη, εκεί ακριβώς που βρίσκονταν το Σαράι του Πασά της Τριπολιτσάς. Το νοερό αυτό σύμπλεγμα εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε, που επεκτείνεται από την Πλατεία του Άρεως στην Τρίπολη μέχρι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, τη Βουλή των Ελλήνων και το Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα, συμβολίζει παντοτινά τον καθοριστικό ρόλο της Τριπολιτσάς στην εθνική και πολιτική ταυτότητα του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Μαρτυρά ότι η Τριπολιτσά ήταν και παραμένει ο ακοίμητος πρόμαχος του Έθνους αλλά και του Πολιτεύματος της χώρας.

Η προσφορά όμως της Αρκαδίας και της Τριπολιτσάς στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν σταμάτησε εκεί, αφού αργότερα χαράχτηκαν στα μάρμαρά του οι λέξεις «Τεπελένι - Ιβάν», γιατί στις μάχες αυτές το 1940 έπεσαν όλοι οι λοχαγοί και το σύνολο του 11^ου Συντάγματος της Τρίπολης, αναγκάζοντας τη δημοτική μούσα να τους αποθανατίσει με τους στίχους «της Τρίπολης οι λοχαγοί και του Μωριά οι Λεβέντες στο Τεπελένι κείτονται και στο Ιβάν κοιμούνται». Μια προσφορά που συνεχίστηκε στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, όταν ο λαός της Τρίπολης και της Αρκαδίας προσέφερε εκατόμβες θυμάτων στο βωμό της καθολικής και πανεθνικής αντίστασης.

Η ιστορική παρακαταθήκη του Κολοκοτρώνη όμως, οδήγησε σε μια ακόμα μεγαλειώδη πράξη στην Αρκαδία, που δυστυχώς έχει λησμονηθεί. Στο Δυρράχι της Αρκαδίας υπογράφηκε το 1943 η ιστορική συμφωνία ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον Εθνικό Στρατό, με την οποία διακήρυξαν συστράτευση εναντίον των δυνάμεων κατοχής και των ντόπιων συνεργατών τους, ορίζοντας ανώτατη κοινή διοίκηση ανάμεσα στον ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και τον Εθνικό Στρατό. Η Τρίπολη είναι η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς κατόπιν συνεννόησης ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και στην Εθνική Κυβέρνηση. Με ενέργειες του Παναγιώτη Καννελόπουλου και τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Κυβέρνησης, ο ΕΛΑΣ εισήλθε στην Τρίπολη στις 29 Σεπτεμβρίου 1944 και παρέλασε εν’ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης φέροντας την Ελληνική σημαία, προκαλώντας παραλήρημα εθνικής ομοψυχίας στον πληθυσμό. Έχει τεράστια σημασία για την πολιτική ιστορία της χώρας η συμφωνία του Δυρραχίου, γιατί η υλοποίησή της θα απέτρεπε τον ολέθριο εμφύλιο πόλεμο του 1946-49. Δυστυχώς, ακραίοι άνθρωποι, ένθεν – κακείθεν, καταδολίευσαν τη συμφωνία του Δυρραχίου και οδήγησαν το Μωριά στον ολέθριο εμφύλιο πόλεμο.

Αλλά και όταν ξέσπασε ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος, η τραγουδίστρια της Νίκης, η Σοφία Βέμπω θέλησε συμφιλιώσει τους διχασμένους Έλληνες θυμίζοντας το παντοτινό σύμβολο της εθνικής ενότητας και τραγούδησε το 1947 το τραγούδι με τίτλο «Ο γέρος του Μωριά», λέγοντας «Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει, και η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά, σήκω από τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη, κι αδέλφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά».

Σήμερα, 195 χρόνια μετά την Άλωση της Τριπολιτσάς, το εθνικό και πολιτικό της μήνυμα παραμένει φωτεινό και ηχηρότατο, όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι νεόκοποι αναθεωρητές της ιστορίας να το παραχαράξουν. Η Άλωση της Τριπολιτσάς δεν αποτέλεσε απλώς τη βάση για την Παλιγγενεσία, αλλά καθόρισε και την πολιτική ταυτότητα του νεώτερου Ελληνισμού. Η πολιτειακή ανασύσταση του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους στην Αρκαδία, δεν έγινε απλώς για την πολιορκία της Τριπολιτσάς, αλλά έγινε εν’ ονόματι  του Γένους, δηλαδή στο όνομα της κοινής εθνικής καταγωγής και ταυτότητας, της κοινής γλώσσας και θρησκείας. Και όπως αναγράφουν οι πολιτικές πράξεις του Χρυσοβιτσίου και των Καλτεζών, αυτά έγιναν το α’ έτος της ελευθερίας,  δηλαδή αναγνώριζαν ότι μετά την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, εδώ στην Αρκαδία  γίνονταν η πρώτη ανασύσταση ελεύθερης κρατικής διοίκησης του Γένους. Και μετρούσαν ξανά την απαρχή του χρόνου από την απαρχή της ελευθερίας τους.  

Σε αυτό ακριβώς το σημείο οφείλεται και η έννοια της άλωσης αντί της απελευθέρωσης. Οι μόνες πόλεις για τις οποίες ο Ελληνισμός χρησιμοποιεί τον όρο της άλωσης είναι για την Κωνσταντινούπολη και για την Τριπολιτσά. Το 1453 αλώθηκε η Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς, ενώ το 1821 αλώθηκε η Οθωμανική αθλία Τριπολιτσά από τους επαναστατημένους Έλληνες.  Το 1453 στην Κωνσταντινούπολη καταλύθηκε η κρατική υπόσταση του Ελληνισμού, ενώ το 1821 στην Τριπολιτσά καταλύθηκε η κρατική υπόσταση των Οθωμανών και αναβίωσε ξανά η κρατική υπόσταση του Γένους. Το 1453 στην Κωνσταντινούπολη είχαμε ενταφιασμό του Ελληνισμού και το 1821 στην Τριπολιτσά είχαμε εθνεγερσία. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συμβολίζει το ένδοξο τέλος και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης την ένδοξη Παλιγγενεσία. Γιαυτό ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του Νεώτερου Ελληνισμού μετά την εποχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Σε όλους όσοι επιχειρούν σήμερα να νοθεύσουν την εθνική υπόσταση της επανάστασης και να την εμφανίσουν ως δήθεν ταξική επανάσταση και απότοκο των διαφόρων επαναστάσεων της Ευρώπης,  τους απαντά ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης «Η επανάσταση ή εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Τής Ευρώπης οι επαναστάσεις είναι εναντίον των διοικήσεών των, είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ό πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο έθνος».

Σήμερα, έχουμε καθήκον να σταματήσουμε να αποκρύπτουμε την ιστορική αλήθεια, να πάψουμε τα ψέματα και τις μισές αλήθειες. Να αντικρύσουμε κατάματα όλα εκείνα τα προβλήματα που έμειναν άλυτα από την άλωση της Τριπολιτσάς και κατατρύχουν τη χώρα. Να εξηγήσουμε δημόσια γιατί και από πότε η Πελοπόννησος είναι διαμελισμένη σε τρία μέρη, γιατί από την Περιφέρεια Πελοποννήσου έχει αφαιρεθεί η Αχαία, η Ηλεία, η Τροιζηνία και τα νησιά του αργολικού κόλπου. Να σπάσουμε την ένοχη σιωπή για την ιστορική αδικία που υφίσταται ο Μωριάς επί 184 χρόνια και έχει τις ρίζες της στους εμφυλίους πολέμους κατά την εθνεγερσία. Να πούμε την αλήθεια ότι όποιος διοικεί ολόκληρο το Μωριά, είναι πανίσχυρος πολιτικά. Και αυτό είναι κάτι που το διαχρονικό κατεστημένο της χώρας δεν θέλησε ποτέ να επιτρέψει. Όπως η τότε κυβέρνηση δεν άφησε τον Κολοκοτρώνη να πάρει την Πάτρα, όπως τα νησιά του αργολικού κόλπου έγιναν η έδρα της αντικαποδιστριακής φατρίας, έτσι και σήμερα ο Μωριάς παραμένει τριχοτομημένος, αδυνατώντας να διαδραματίσει τον γεωπολιτικό του ρόλο ως πολαπλασιαστής ισχύος και πλούτου της χώρας. Αλλά όποτε ο Μωριάς ήταν διοικητικά ενωμένος, στήριξε αυτοκρατορίες. Αντιθέτως, στα 184 χρόνια που ο Μωριάς είναι τριχοτομημένος, η χώρα έχει πτωχεύσει ουκ ολίγες φορές.

Η αποκατάσταση αυτής της ανωμαλίας είναι απαίτηση της ιστορικής δικαιοσύνης, καθώς θα κλείσει οριστικά και αμετάκλητα τις πληγές που άνοιξαν οι εμφύλιοι πόλεμοι κατά τη διάρκεια της επανάστασης και που δυστυχώς υπάρχουν μέχρι σήμερα. Και θα ήταν δείγμα της Θείας Πρόνοιας εάν αυτό επιτυγχάνονταν επί των ημερών της υμετέρας εξοχώτητος κύριε Πρόεδρε. Είθε, ότι δεν κατάφερε ο Κολοκοτρώνης και ο Καποδίστριας, να το επιτύχει ο σημερινός Μωραίτης Ανώτατος Πολιτειακός Άρχοντας της χώρας.

Σε πέντε χρόνια από τώρα θα συμπληρωθούν 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία του 1821. Είναι μια χρονιά που θα υποστούμε όλοι μας την αξιολόγηση της ιστορίας και θα πρέπει να αποδείξουμε στον ιστορικό του μέλλοντος ότι είμαστε αντάξιοι του Παλαιολόγου και του Κολοκοτρώνη. Θα πρέπει να αποδείξουμε ότι η καρδιά του Γένους χτυπά πάντα δυνατά σε τούτα τα χώματα, ότι αυτός ο λαός μέσα από φτώχεια και σκληρές συνθήκες διαβίωσης, διακρίνεται πάντα στην εργασία του, στις επιστήμες, στις τέχνες, στην επιχειρηματικότητα, στην ιεροσύνη, στην πολιτική. Να αποδείξουμε ότι η Αρκαδία και η Τριπολιτσά δεν ανέδειξαν τυχαία Νεομάρτυρες Αγίους, τρεις Οικουμενικούς Πατριάρχες, αμέτρητους μητροπολίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελλαδικής Εκκλησίας, έξι Πρωθυπουργούς, πέντε προέδρους του κοινοβουλίου, αμέτρητους υπουργούς και βουλευτές, στρατιές ανώτατων στρατιωτικών, δικαστικών, επιστημόνων, ακαδημαϊκών, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Να αποδείξουμε ότι η Αρκαδία και η Τριπολιτσά δεν αποτελούν τυχαία τον ακρογωνιαίο λίθο του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη και του Εθνικού Κοινοβουλίου στην Αθήνα.

Να αποδείξουμε ότι δεν ήταν τυχαίο που οι θεμελιωτές των σύγχρονων πολιτικών ρευμάτων στην Ελλάδα ήταν όλοι τους Αρκάδες, από τον ιδρυτή της κεντροδεξιά παράταξης, το συντηρητικό πρωθυπουργό Θεόδωρο Δελληγιάννη, τον ιδρυτή της σοσιαλιστικής παράταξης, το διανοητή πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπαναστασίου, το θαρραλέο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ την περίοδο της κατοχής, τον «κόκκινο δάσκαλο» Νίκο Πλουμπίδη, μέχρι τον οραματιστή της αριστεράς, το μάρτυρα της Δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη. Ότι δεν είναι τυχαίο που η Αρκαδία είναι ο μοναδικός νομός της Ελλάδας που έχει αυτοτελείς συλλόγους Αρκάδων στη διασπορά, όταν όλα τα υπόλοιπα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας εκπροσωπούνται συγκεντρωτικά. Να αποδείξουμε σε όλους ότι οι Αρκάδες δεν μας αποκαλούν «Προσέληνους» απλώς γιατί γεννηθήκαμε σε αυτά τα χώματα πριν την εμφάνιση της Σελήνης, αλλά γιατί θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να διακονούμε τον Ελληνισμό μέχρι το φως του ήλιου να μην υπάρχει πια.

Και τότε, όταν εμείς σήμερα θα έχουμε αποδείξει στον ιστορικό του μέλλοντος την αξία μας, να είστε σίγουροι, ότι στα επόμενα 195 χρόνια από τώρα, όταν κανείς από εμάς δεν θα ζει, η χώρα μας θα είναι τόσο μεγάλη και τόσο ισχυρή που οι μελλούμενες των Ελλήνων οι γενιές θα γιορτάσουν πάλι εδώ την άλωση της Τριπολιτσάς και την Παλιγγενεσία παρουσία του Ανωτάτου Πολιτειακού Άρχοντος, αλλά στη δοξολογία που θα γίνει τότε στη Μητρόπολη της Τριπολιτσάς δεν θα χοροστατεί μόνος του ο Δεσπότης της Τριπολιτσάς, αλλά θα συλλειτουργεί μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη της Κωσταντινούπολης!!!